طبیعت با وجود بخشندگی بسیار برای نوع بشر هیچگاه از نامهربانیها و ناسپاسیهای این موجود دوپا بیبهره نبوده است تا جایی که برای نمونه با خشک یا آلوده شدن آبها وسفرههای زیرزمینی، میتوان در همین نزدیکیها چشم گریان طبیعت را در کف صحرایی زیبا به نظاره نشست.
گراب یکی از این چشمهای گریان است که با وجود گلایه از آلودگیهایی که بشر تولید میکند آب آن همچون اشک چشم زلال و حتی درمانگر است. چشمه گراب در 50کیلومتری جنوب مشهد و در مسیر جاده قدیم مشهد به نیشابور از دل زمین میجوشد و آب غنی از موادمعدنی آن همچنان برای بسیاری از بیماریها حکم درمان را دارد تا جایی که در وصف درمانگریهای آن اهالی منطقه واقعیتها و داستانهای زیادی را سینه به سینه نقل میکنند.
در واقع چشمه گراب متشکل از چندین چشمه با فواصل تقریبی 500 متر از یکدیگر است که اغلب دارای دهانههای مخروطی و مرتفع تر از سطح زمین است.
در مورد نام این چشمه نیز برخی زبانشناسها و تاریخدانها بر این باورند که گراب به چشمهها و آبهای معدنی گفته میشود که دارای گوگرد هستند و اهالی برای درمان زخمهای پوستی از آن بهره میبردهاند. به گفته کارشناسهای زمینشناسی آب این چشمه مخروطیشکل از دستهآبهای کلروره سدیک آهندار و هیپوترمال با باقیمانده خشک زیاد و اسیدیته زیاد است.